Ondertussen natuurlijk flink aan het zoeken en de makelaar is ook al onderweg naar een ander pension....we hebben weer wat moois gezien, maar ja...of dat wel haalbaar is denk ik ook niet echt...tis wel moooooi....
Vooral die tuin, he.... het pand is gedateerd, maar het dak is nieuw en het ziet er allemaal best verzorgd uit, maar het zal moeten worden geschilderd en er zal hier en daar een muurtje of deurtje bij moeten, maar het is geen bouwval in elk geval.
Dan staat er nog een pension te huur, maar dat is in het nieuwe gedeelte en dus minder romantisch, bovendien geen tuin, maar wel tien kamers en niet duur.... het wordt er allemaal niet gemakkelijker op. Het ziet er erg leuk uit op de foto's, maar ondertussen weten we natuurlijk dat dat helemaal niks zegt. Het lijkt een beetje Fawlty Towers, dat vonden we allebei, hahaha...
Dan is er nog een pension in de oude stad, hoge verkoopprijs, maar misschien ook wel te huur, dan zou dat ook nog een optie kunnen zijn, ook helaas...geen tuin, wel een klein beetje een buiten...wel mooi verder, maar ja, alles hangt af van de locatie!
Wie nog duimen over heeft, mag dus nog even doorgaan met duimen!!! Hahahaha....
En dan nog even het psychische gedeelte..... waarom moeten we perse NU??? Waarom willen er nou perse zo'n vaart achter zetten??? We wonen toch naar ons zin, zijn gezond, hebben het goed....
Moeilijk hoor, om daar een antwoord op te geven. We zijn er aan toe. We hebben een stap gezet en voelen ons er helemaal goed bij. We willen geen stap terug meer doen, we willen nu doorzetten. Het is al meer dan tien jaar een droom van ons en soms moet je kansen grijpen of kansen creëren om ze te grijpen.
De kinderen zijn lekker grieks aan het leren en zouden nu zonder al te veel problemen naar school kunnen daar. Over een paar jaar is dat toch weer lastiger. Nu beginnen ze bij het begin.
Ja, we wonen hier naar ons zin...redelijk, het huis is geweldig, de buurt niet onaardig, maar het gaat achteruit, zoals niet alleen in onze wijk, maar in het hele land.
We zijn ook gezond, althans, Richard heeft hier in Nederland veel meer last van zijn astma dan in Griekenland, toen we er drie weken waren, heeft ie nauwelijks gehoest en na dag 1 terug in Nederland was het alweer raak. Dymion's huidje zag er ook veel beter uit (oke, niet toen ie de laatste week een soort krentenbaard kreeg), zijn eczeem was zo weg. Nu is het nog niet terug gelukkig, maar dat zal wel weer komen.
We hebben het goed...ja...we kunnen boodschappen doen, af en toe uit eten, ik kan scrappen, dus wat dat betreft geen klagen. Maar hoe Richard zijn geld verdiend is een minpuntje. Het loopt niet lekker, hij is er ook aan toe om de touwtjes zelf in handen te nemen, iets voor zichzelf te doen.
Dus....vandaar....nu!!!
1 opmerking:
Ik kan het me zo goed voorstellen. Wij roepen ook zo vaak, als er een kans komt zijn we weg. Maar ondertussen wordt het wel steeds moeilijker om weg te gaan, de kinderen krijgen hier in Nederland goede hulp en dat moet je in het buitenland maar afwachten.
Ik vind het heel dapper en ook heel erg stoer dat jullie wel durven en ik volg jullie blog ook met heel veel spanning!
Groetjes,
Pamela
Een reactie posten